|
|||
25 juni 2019 - De tocht naar Nederland
Wilco Heemskerk schrijft een levensboek voor het echtpaar Debi Tewari.
Dit is een fragment.
Economisch had dit jonge gezinnetje het niet nodig, Jagdies had als kraanmachinist een eigen kraanwagen in bezit. Politiek zagen Sirodjni en hij, ondanks hun zorgen over een Surinaamse onafhankelijke toekomst, ook geen noodzaak. Nee, het was de persoonlijke reden waarom in 1975 alle zomerkleding en spullen van waarde werden gepakt: de tocht naar Nederland werd de eerste grote figuurlijke stap op weg naar alle volgende stapjes op eigen benen van hun eerstgeborene Manish.
Want ieder klein stapje bleek een geweldige opgave voor Manish, die zo graag wilde leren lopen. Zo klein hij was, met zijn beperking overvroeg Manish de Surinaamse medische zorg van die jaren. De hartstilstand, nog in couveuse op zijn veertiende levensdag, had veroorzaakt dat zijn achillespees niet meegroeide en hij een beetje spastisch was in zijn benen en onderrug. Hoe goed bedoeld ook, het plekje op de Mytyl school - waar kinderen met willekeurig welke handicap bij elkaar werden geplaatst - én het dragen van steunende leren laarsjes deden de arme jongen meer kwaad dan goed. De laarsjes zelf vertelden eigenlijk het hele verhaal: de blaren van één dag dragen groeiden in de tropische temperaturen tot zwerende wonden uit, die wel drie tot vier weken de tijd nodig hadden om te genezen. Op een dag kon grootvader het leed bij z’n kleinkind niet meer aanzien en smeet die vervloekte laarsjes weg. Er moest een andere oplossing komen.
Dus werden op het vliegveld van Paramaribo de zwarte paspoorten stevig vastgehouden. Of misschien waren ze wel donkerblauw. Jagdies en Sirodjni zijn het nog steeds niet eens over welke kleur het reisdocument toentertijd had. Eensgezind over de belangrijkste facetten in hun leven, kijken ze erop terug met een klein kleurverschil. Hoe harmonisch ze hun leven ook hebben weten in te richten, ze blijven twee individuen met eigen voorkeuren en inkleuring van hun herinneringen.
Jagdies en Sirodjni kozen niet voor de eerste opvang bij familie in Amsterdam en Rotterdam door wie ze hoopvol gestemd waren geraakt over de medische zorg in dat kleine kille rijke landje aan de grijze Noordzee. Nog vele andere Surinaamse gezinnen waren hen voorgegaan en hun gezamenlijke ervaring van moeizame opvang bij familie had de Nederlandse Staat tot de inrichting van opvangcentra gestimuleerd. Grote waarde hechtend aan enige onafhankelijkheid, die ze na hun eerste moeizame jaren in het ouderlijk huis van Jagdies hadden leren waarderen, kozen ze voor deze optie. En daar hebben ze nooit spijt van gehad.
Reacties op De tocht naar Nederland
| Naam | Bericht |
Reageer op De tocht naar Nederland
<<< Overzicht
