|
|||
14 januari 2020 - Even stil graag
Het spookt in mijn hoofd. Geluid dat daar niet hoort te zijn, dat niet echt bestaat, niemand anders dan ikzelf kan het horen. Zes jaar geleden heeft het zich in mijn hoofd genesteld, zonder dat ik het in de gaten had. Tinnitus heet het officieel, in gewoon Nederlands is dat oorsuizen.
Stel je voor: je ligt in het ziekenhuis voor iets dat gelukkig goed afloopt. In een ziekenhuis hoor je van alles: zoemen, piepen, knersen, geluid van apparatuur en van de airconditioning. Na tien dagen ben je weer thuis, in je eigen slaapkamer, heerlijk onder het warme dekbed. En ineens hoor je hetzelfde geluid als in het ziekenhuis, een soort zoemtoon, de airconditioning dacht je. Maar die heb je thuis niet.
'Dat geluid is hier ook', denk je eerst, voordat het tot je doordringt dat het geluid in je eigen hoofd zit.
Mijn tinnitus piept en knarst gelukkig niet, het zoemt en daar valt mee te leven. Het is alleen nooit meer stil. Soms vergeet ik zelfs dat het er is, zo goed ben ik er aan gewend. Natuurlijk ben ik er over gaan lezen op internet, en achteraf hoor ik van veel mensen dat zij het ook hebben. Jonge mensen die zonder oordoppen naar festivals gaan, of hun geluidsapparatuur jaren lang heel hard hebben gezet. Leeftijdgenoten die gewoon ouder en slechthorender zijn geworden en de tinnitus daarbij cadeau hebben gekregen. Soms met gezoem, maar ook knersen, piepen, geluiden van remmende treinen en trams die bijna gekmakend zijn.
Als ik die verhalen hoor prijs ik me gelukkig met mijn gezoem, maar het gezoem is blijkbaar niet meer gelukkig met mij. Sinds enige tijd had ik last van radio van de buren. Een soort koorzang, zingende mannen, een Russisch mannenkoor, steeds dezelfde melodie. Bovenburen? Benedenburen? Overdag, 's avonds, 's nachts, soms wel en soms niet. In het trappenhuis kon ik het ook horen, maar waar het vandaan kwam? Mijn zoon die een scherp gehoor heeft hoorde niks. De buurman die ik benaderde evenmin. Die kwam met een verhaal over de Rijdende Rechter, zelf zag ik die uitzending ook. Een man die er van overtuigd was dat de buurvrouw hem pestte met een in het plafond ingebouwde ventilator. De Rijdende Rechter haalde er een geluidstechnicus bij. Geen ingebouwde ventilator te vinden.
Om een lang verhaal kort te maken: de zingende mannen zitten dus in mijn eigen hoofd. Nu ik mij niet meer kwaad hoef te maken over de radio van de buren, kan ik ze accepteren. Ze zingen gelukkig niet hard, en soms heel ver weg. Als ik tegen ze schreeuw houden ze op. En als de radio of de tv aan staat, hoor ik ze niet. Ik hoop dat ze geen trompet gaan spelen.
Els Ackerman
Reacties op Even stil graag
| Naam | Bericht |
Reageer op Even stil graag
<<< Overzicht
