|
|||
Blogs
Prik
'Gefeliciteerd met je verjaardag', zegt mijn dochter door de telefoon. En meteen daarna: 'ik moet je even wat vertellen'. Dat klinkt alarmerend, en dat is het ook. Twee dagen geleden bracht ze me met de auto naar de GGD-locatie voor de eerste coronaprik. Ik was blij dat ze meeging, want die locatie is niet naast de deur maar bij vliegveld Zestienhoven, dat tegenwoordig anders heet,...
Hans - Ees de Winter
Hans is onverwachts overleden. Hij is oud geworden, maar niet stokoud. Een einzelgänger was hij. Woonde na de dood van zijn ouders alleen in het ouderlijk huis. Horlogemaker wilde hij worden, net als zijn vader. Dat mocht niet. Zijn oudste broer zat al in de zaak. Hans ging naar de zeevaartschool. Hij monsterde aan op een Zweeds vrachtschip. Ieder jaar was hij een paar maanden met verlof thui...
In de slakas - Ees de Winter
'Ik had langer door moeten gaan met werken,' zegt mijn vader, die 93 is, 'dan was ik nu fitter geweest.' Hij heeft tot zijn vijfentachtigste sla geoogst. Gewapend met een wandelstok schuifelt hij over het betonnen middenpad van de kas vol met slakroppen. Door het rondwarende coronavirus mocht hij maanden het verzorgingshuis waar hij woont niet uit. Opgesloten in een klein apparteme...
Mondkapje - Els Ackerman
Daar zit ik dan in de tram, met mijn mondkapje. Wel eerst thuis geprobeerd. Ik ben niet zo handig, en voor een mens met een bril op haar neus en gehoorapparaatjes achter de oren is het een hele klus. Die bril beslaat meteen, zo kan ik de straat niet op. Hij moet dus over het mondkapje heen, ontdek ik. Achter mijn oren is nauwelijks plaats voor de elastiekjes, daar zitten de pootjes van mijn bril e...
Stapeltje rekeningen - Ees de Winter
Ik doe de bankzaken voor mijn ouders. Mijn vader meldde dat hij een stapeltje rekeningen had die snel betaald moesten worden. Hij zou ze 's middags in de tochtsluis voor de hoofdingang van het verzorgingshuis laten leggen door een verzorgster, dan kon ik ze daar oppikken.
Ik meldde me via de intercom bij de receptioniste van het tehuis. Ze kwam naar buiten en begon op anderhalve...
Voetballende oma - Ees de Winter
Mijn vijfjarige kleinzoon Finley belde met mijn moeder die in een verzorgingshuis woont. Ze zei hem dat ze binnen moest blijven vanwege het coronavirus en vroeg of hij nog buiten mocht spelen. Dat mocht. Wat deed hij dan? Voetballen.
Vroeger voetbalde ik ook wel eens,” vertelde oude-oma, “maar ik kon het niet goed hoor.” Openhartig, als hij is, reageerde Finley, die zijn overg...
Corona 3 - Els Ackerman
'Bent u verkouden? Hebt u koorts? Hoest u? Bent u benauwd?'
De vragen klinken als 'sta of ik schiet'.
In het grote ziekenhuis heb ik eindelijk de afdeling gevonden waar ik moet zijn voor bloedprikken. Via een nogal ingewikkelde zuil heb ik een dagkaart gekregen die ik nu bij de volgende zuil - na een lange wandeling - laat zien aan de witgejaste deurbewaker. Hij blaft bijna. He...
Corona 2 - Els Ackerman
Hoe was dat zinnetje ook alweer? Van de schillen en de dozen? In 'mijn tijd' was dat een klassieker, iedereen kende het. Terwijl ik graaf in mijn geheugen komt het langzaam bovendrijven: 'Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, de eigenaar van het bos de schillen en de dozen'. Een slagzin heet dat geloof ik, reclame of PR, een zin die in je hoofd blijft zitten net als sommi...
Wachten - Ees de Winter
In de hal van het ziekenhuis wacht ik op mijn oom. Hij krijgt een chemo-infuus. Normaal mag ik dan bij hem blijven. Maar nu met het rondwarende coronavirus niet.
Ik zit in een hoekje van de vrijwel lege hal, als er een heel grote vrouw aan komt lopen. Ze is breed en heeft een kolossale buik, die gecamoufleerd wordt met een slobbertrui die bijna tot haar knieën reikt. Nooit zag ik zo&...
Corona 1 - Els Ackerman
Op mijn tafel staat een doos met plastic wegwerphandschoenen. Besteld via internet. Maat large, want kleine handjes heb ik nu eenmaal niet. Ik doe ze aan als ik naar beneden ga om de krant of de post uit de bus te halen. Dan moet ik op knopjes drukken voor de lift, of de leuning vasthouden als ik met de trap ga. En ja, ik weet niet wie verder allemaal op die knopjes drukken of de leuning vasthoude...
Wie ben ik? - Els Ackerman
In 1970 was ik een moeder van drie kinderen.
In 2012 was ik een doorwerkende senior, wonend op een flatje in het centrum van Rotterdam, samen met de poes.
In de tussenliggende jaren was ik soms wat dikker en soms wat dunner.
Mijn bril ruilde ik in voor contactlenzen die ik na vijfentwintig jaar weer verving door een bril, nu met multifocale glazen.
Ik leerde mezelf beter kennen met behulp van ...
Even stil graag
Het spookt in mijn hoofd. Geluid dat daar niet hoort te zijn, dat niet echt bestaat, niemand anders dan ikzelf kan het horen. Zes jaar geleden heeft het zich in mijn hoofd genesteld, zonder dat ik het in de gaten had. Tinnitus heet het officieel, in gewoon Nederlands is dat oorsuizen.
Stel je voor: je ligt in het ziekenhuis voor iets dat gelukkig goed afloopt. In een ziekenhuis hoor je van alle...
Het huis van mijn oma
Het huis van mijn oma had vier verdiepingen. In het onderhuis woonde een vrijgezelle neef van oma. Jaap. Zaterdagavond draaide hij plaatjes. De pick-up stond dan op tafel. Ik mocht de plaatjes opleggen. Zelf liet hij de naald zakken. Hij hield van meisjesduo’s, zoals De Zingende Zusjes en De Selvera’s. Jaap zong mee. Buiten stond zijn motor onder een afdakje.
De winkel lag op dijkni...
Sneueklaas - Ees de Winter
In grootmoeders tijd was Sinterklaas een imponerend persoon en de Zwarte Pieten waren goedlachse kopjeduikelende kereltjes. De zak van Sinterklaas liet menig kind, ondeugend of niet, bibberen.
Dat is niet meer zo. Sinterklaas is nu verworden tot een sneue ouwe man. Ingedoken rijdt hij in een sukkeldrafje op een vuilwit hitje. Op zijn verjaardagsfeestje hangt hij suffend en narrig in zijn stoel....
Boze oude witte man - Ees de Winter
Ik ben een witte al wat oudere man. Te laat geboren. Helaas, want de tijd dat er naar oude witte kerels werd geluisterd is voorbij. Vrouw moet je zijn of jong of van andere continenten stammen. Wij ervaren haantjes worden getolereerd in het kippenhok, als we ons maar gedeisd houden. Geen commentaar, instemmend meekukelen.
Het liefst zouden ze ons naar de huishoudschool sturen voor spoedcursusse...
Jonge hersens - Els Ackerman
Het raarste compliment kreeg ik zes jaar geleden van een neuroloog: 'Mevrouw, uw hersens zien er zo jong uit.' Hij zag dat blijkbaar op de MRI scan die hij van mijn hoofd had laten maken, nadat mijn evenwichtsorgaan van slag was geraakt.
Vanavond begreep ik ineens wat hij bedoelde. Ik keek namelijk naar de masterclass van mevrouw Maier, de specialist ouderengeneeskunde die denkt dat we ...
Kinderkaartje - Door Ees de Winter
Het is zover. Deze maand ga ik van Drees trekken. Officieel ben ik nu AOW’er. Niet dat ik ernaar uitkeek om bij de seniorenbrigade te worden ingelijfd. Maar anderzijds, na ruim vijfenveertig jaar dokken is het ook wel weer leuk om te cashen. Voor mijn opa, die in de vijftiger jaren toen de AOW werd ingevoerd, vijfenzestig werd, was het nog leuker, die had nooit een cent AOW-premie betaald to...
75+ - Door Els Ackerman
Ons Rotterdamse stadhuis heeft een grote hoge hal. Daar heb ik vaak zitten wachten: op het verlengen van mijn rijbewijs, het aanvragen van mijn paspoort, een uittreksel uit de gemeentelijke administratie om te bewijzen dat ik besta. De eerste keer was jaren geleden. In mijn herinnering was die hal vol met aan elkaar gekoppelde stoelen, en overal zaten mensen. Alle leeftijden en nationaliteiten, he...
Eenendertig augustus - Door Ees de Winter
Tot ver in de jaren zestig werd in Pernis het Oranjefeest nog op 31 augustus gevierd, de geboortedag van Wilhelmina, de toen vorige koningin. Het feestterrein was een weiland waar een grote kermis was opgebouwd. ‘s Avonds werden er in de openlucht films van De Dikke en De Dunne vertoond. Ter afsluiting altijd een spetterend vuurwerk.
Op één van die Oranjekermissen hoorde ik ...
Ondertitels - door Els Ackerman
'U hebt zeker een platte tv', zegt de audicien in de gehoorwinkel.
Ik heb net verteld dat ik bijna altijd de ondertiteling aanzet, want veel acteurs en mensen die worden geïnterviewd spreken nogal onduidelijk. Goed articuleren is blijkbaar ouderwets.
'Ja, ik heb zo'n platte tv, een hele mooie'.
'Nou', zegt de audicien, 'daar kan het mee te maken hebben. ...
